Η ΔΕΠΥ αποτελεί το συχνότερο πρόβλημα στη σχολική ηλικία καθώς εμφανίζεται στο 3-7% των παιδιών από τα οποία εκτιμάται ότι το 60% θα έχουν συμπτώματα και στην ενήλικη ζωή. Τείνει να υπο-διαγιγνώσκεται σε πολλές χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα), ενώ συνήθως αναγνωρίζεται για πρώτη φορά όταν τα παιδιά πάνε στο σχολείο, λόγω των αυξημένων απαιτήσεων για συγκέντρωση και τήρηση κανόνων.

Οι συνέπειες της είναι πολλαπλές, με κυριότερες τα μαθησιακά ελλείμματα και την κακή επίδοση στο σχολείο, τον κακό συντονισμό των κινήσεων, καθώς και την εμφάνιση αυξημένου στρες και δυσλειτουργιών σε κοινωνικό και συναισθηματικό επίπεδο.

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού κρίνεται σημαντικός στην αντιμετώπιση του παιδιού με ΔΕΠΥ, καθώς «η καλή εκπαίδευση δεν έχει τόσο να κάνει με το να προετοιμάσει τον άνθρωπο για την επιτυχία, όσο να τον προετοιμάσει να αντέξει την αποτυχία».