Το δίλημμα του ακανθόχοιρου
Σύμφωνα με το δίλημμα του ακανθόχοιρου, το οποίο πρωτοεμφανίζεται στο έργο του Schopenhauer ' Parerga und Paralipomena' και το 1921 στο 'Group Psychology and the Analysis of the Ego' του Freud, μια ομάδα σκαντζόχοιρων στην προσπάθειά τους να έρθουν κοντά για να ζεσταθούν μια χειμωνιάτικη μέρα, έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια για να βρουν την ισορροπία έτσι ώστε και να πάρουν τη ζεστασιά αλλά και να μην τραυματιστούν μεταξύ τους με τα αιχμηρά τους αγκάθια.
- Πού βρίσκεται η λεπτή γραμμή μεταξύ οικειότητας και περιφρόνησης του άλλου;
- Πόσα πράγματα έχουμε ανάγκη να γνωρίζουμε για τον σύντροφό μας;
- Η καλή γνώση του άλλου, άραγε δυναμώνει τη σχέση και τον έρωτα ή οδηγεί στην απομυθοποίησή του;
Πολλές φορές έχουμε ανάγκη να αφήνουμε ένα πέπλο μυστηρίου να καλύπτει τον σύντροφό μας, γιατί έτσι ελπίζουμε πως θα έχουμε περισσότερα κοινά στοιχεία μαζί του, αλλά και πως εκείνος θα έχει όλες εκείνες τις ιδιότητες που θα βοηθήσουν να νιώσουμε ευτυχία και ολοκλήρωση μέσα από τη σχέση μας μαζί του. Φαίνεται πως σε αρκετές περιπτώσεις η προτίμησή μας για τον άλλο μειώνεται όσο αρχίζουμε να αποκτάμε περισσότερες πληροφορίες για το πρόσωπό του.
Συχνά, η ανάγκη για αγάπη και ασφάλεια συγκρούεται με το φόβο της ανάπτυξης μιας ιδιαίτερα στενής συναισθηματικής σχέσης με τον άλλο. Παρόλο που κάποιες ανάγκες μας δεν ικανοποιούνται καθώς βάζουμε ένα προστατευτικό τείχος στους γύρω μας, δεν διακινδυνεύουμε να δείξουμε στον άλλο ποιοι πραγματικά είμαστε. Κι αν προδώσει τα συναισθήματά μας; Κι αν μας απορρίψει; Πόσο αποδεκτό τελικά είναι να είσαι ο εαυτός σου;
Το δίλημμα του ακανθόχοιρου, όμως, μας δείχνει πως όσο φόβο κι αν μας προκαλεί η εγγύτητα με τους άλλους, αξίζει να ρισκάρουμε. Όσο πιο κοντά έρχονται δυο άνθρωποι μεταξύ τους, τόσο πιο πιθανό είναι να πληγωθούν. Όμως, αν παραμείνουν χώρια, θα συνεχίσουν να έχουν τον πόνο της μοναξιάς...