Με τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας να θεωρούνται πιο ευάλωτοι στον Covid-19, τα ποσοστά άγχους και φόβου που βιώνουν φαίνεται να αυξάνονται σημαντικά. Τόσο για τα άτομα που μένουν μόνα, μακριά από τα παιδιά τους, όσο και για εκείνα που για κάποιο διάστημα δεν μπορούν να έχουν επαφή μαζί τους, η ανησυχία μήπως νοσήσουν από τον ιό ή από άλλες ασθένειες, σε συνδυασμό με την αλλαγή της ζωής τους σε επίπεδο φιλικών κοινωνικών επαφών, οδηγούν σε αισθήματα αβοηθητότητας, θλίψης και στρες.

«Μένουμε μια πόρτα μακριά και απαγορεύεται να δω το εγγόνι μου. Δεν μπορώ να ζήσω έτσι», «Ο χρόνος που μου απομένει δεν είναι πολύς. Τι νόημα έχει εάν δεν τον περνάω με τα εγγόνια μου;», «Είχα μάθει κάθε μεσημέρι να τα παίρνω από το σχολείο και να ακούω το γέλιο τους. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά».

Tags: Κρίση, Κορονοϊός, Παππούδες